Het tweede seizoen van de Amerikaanse fictieserie ‘Minx’ staat eindelijk op Streamz. De serie die het verhaal vertelt van een fictief vrouwenmagazine in de jaren 70 brengt een verfrissende kijk op feministische journalistiek. Tegelijk toont ze ook hoe media voor en door vrouwen blijven worstelen met de patriarchale en kapitalistische structuren waarin die worden gemaakt.
Beeld: Warner Bros. Discovery
Minx vertelt het verhaal van Joyce Prigger (gespeeld door Ophelia Lovibond), een jonge feministe die er al haar hele leven van droomt om een feministisch vrouwenmagazine uit te geven. Maar haar politiek geëngageerde magazine getiteld The Matriarchy Awakens kent weinig succes bij de witte, mannelijke uitgevers die de magazinesector domineren.
‘Why does she look so angry?’, is maar een van de vele reacties die Joyce te horen krijgt tijdens haar pitches. Ze blijft gedesillusioneerd achter. Tot ze Doug Renetti (gespeeld door Jake Johnson), een producent van pornomagazines ontmoet die wel potentieel ziet in haar idee. Joyce staat plots voor de keuze om haar droom voorgoed op te geven of haar magazine om te vormen tot Minx, het eerste pornomagazine voor vrouwen.
Female gaze op genot
Joyce gaat mee in Doug’s visie, maar heeft moeite met die overgang. De stijve tweede feministische golf (de stroming die vanaf de jaren 70 inzette op thema’s zoals betaalde arbeid vooral voor witte middenklasse vrouwen) wordt ondergedompeld in de wereld van de porno-industrie. Net zoals de kijker, wordt ze geconfronteerd met de ene na de andere penis die in alle vormen en maten op het scherm verschijnt.
Langzaam laat ze haar oorspronkelijke idee los en begint ze potentieel te zien in de nieuwe configuratie. De kapitalistische draagkracht van de porno-industrie geeft Minx de nodige basis om succesvol te zijn. Daarbij zet het magazine de seksuele bevrijding van vrouwelijk genot centraal, inclusief die van Joyce zelf. In sterk contrast met het slechte imago die porno ook vandaag nog heeft, positioneert de serie het pornomagazine als inherent feministisch, voornamelijk door die female gaze op genot te voorzien.
Porno, zeker die gemaakt voor vrouwen, wordt als ongepast beschouwd
Niet alleen Joyce heeft het initieel moeilijk om seks en vrouwenthema’s te verenigen. Ook maatschappelijk stuit het magazine op weerstand. Porno, zeker die gemaakt voor vrouwen, wordt als ongepast beschouwd. Minx kent een trage opstart waarin het afwijkende ‘buiten de marges-imago’ het magazine uiteindelijk zijn roem bezorgt. Daar speelt ook Joyce’s zus, Shelly Prigger (gespeeld door Lennon Parham), een huisvrouw die meer wil en ook zelf een (niet-heteroseksuele) seksuele ontwaking doormaakt, een belangrijke rol in. Door het magazine bij medehuisvrouwen onder de aandacht te brengen, wordt het vooral bij die doelgroep een grote hit.
Macho nieuwsredacties
Hoewel de serie zich afspeelt in de jaren 70, is Minx duidelijk een recente productie. Door de feministische en seksuele revolutie van die tijd te combineren met brandend actuele thema’s zoals genderneutrale kinderboeken, wordt het narratief in een 21ste-eeuws kader geplaatst. Toch is het vooral de diversiteit op de redactie op vlak van gender, huidskleur en seksualiteit die de representatie hedendaags maakt.
Tot op vandaag blijven journalistieke redacties namelijk gedomineerd door witte heteroseksuele mannen. Elke journalist die van dit profiel afwijkt, wordt automatisch een buitenstaander die vaak ook te maken krijgt met stereotypes en obstakels. Macho nieuwsredacties zijn zeker nog niet verdwenen, ook niet in fictie.
Joyce’ uitsluiting door die nieuwsredacties duwt haar buiten de marges van doorsnee journalistiek. Zo representeert Minx een alternatieve en zelfs ietwat idealistische werkvloer waar journalisten met elk profiel succesvol kunnen worden. De serie kaart obstakels aan die vrouwen en minderheidsgroepen die werken in journalistiek van toen en nu ervaren en waarin het aan het woord laten van gemarginaliseerde stemmen centraal staat.
Postfeminisme in de jaren 70
Door porno, feminisme en diversiteit in journalistiek te combineren, creëert Minx een verfrissende kijk op succesvolle feministische journalistiek. Maar er wordt ook een prijs betaald voor dat succes. Artikels waar Joyce als sinds haar vijftiende aan werkt, worden herschreven en geplaatst naast foto’s van naakte mannen. De aantrekkelijke verpakking zorgt ervoor dat haar boodschappen effectief hun doelpubliek bereiken, iets waar ze aanvankelijk niet in slaagde. Tegelijk sluit die vorm ook bepaalde stemmen en thema’s uit.
Zeker naarmate Minx meer succes begint te kennen, worden thema’s zoals homoseksualiteit verboden terrein. De serie onderzoekt zo de rol die commercie speelt in het verspreiden van activistische boodschappen en maakt duidelijk dat het magazine enkel zijn feministisch potentieel kan bereiken indien het ook geld in het laatje brengt. Zo komt een postfeministisch element om de hoek kijken: de kapitalistische structuur waarin het wordt gemaakt beperkt het feministisch potentieel.
Met humor belicht Minx de complexiteit van feministisch activisme door het te laten botsen met de grenzen van een commerciële en patriarchale journalistiek. Het toont de uitdagingen waar vrouwen en vrouwenbladen vandaag nog mee worstelen. Die journalistiek blijft geconfronteerd worden met obstakels die hun volledig potentieel beknotten. Ironisch genoeg werd de serie om gelijkaardige redenen oorspronkelijk niet hernieuwd voor een tweede seizoen.
Seizoen 1 & 2 van Minx zijn vanaf nu te bekijken op Streamz
