Kan ozontherapie doping zijn?

De nieuwe dopingzaak rond dokter Chris Mertens draait mogelijk rond ozontherapie. Er is geen wetenschappelijk bewijs dat ozontherapie prestaties verbetert, maar toch komt de therapie in aanmerking voor de dopinglijst.

Het Wereld anti-doping agentschap Wada liet in 2009 wetenschappelijk onderzoek uitvoeren naar ozontherapie. De conclusie was dat de therapie geen prestatiebevorderend effect heeft. Ozontherapie staat daarom niet op de WADA-dopinglijst. De behandeling is voor wielrenners in principe toch verboden omdat er naalden bij worden gebruikt.

Bij ozontherapie wordt eerst een beetje bloed afgetapt, behandeld met ozon en vervolgens terug ingespoten. Het gaat dus om een bloedtransfusie - hoe kort ook de periode tussen aftappen en terugspuiten - en dat is verboden. Sinds enkele jaren mogen wielrenners sowieso geen injectienaalden meer gebruiken als daar geen medische reden voor is. In de Ronde van Frankrijk is het bijvoorbeeld niet toegelaten om na een rit met behulp van een infuus de vocht- en elektrolytenbalans te herstellen. Drinken en eten mag enkel via de mond.

Ozontherapie hoeft bovendien niet prestatiebevorderend te zijn om op de dopinglijst te komen. Het WADA hanteert immers nog twee andere ‘selectiecriteria’: een behandeling of product mag de gezondheid of het imago van de sport niet schaden. Er zijn aanwijzingen dat ozontherapie inderdaad gevaarlijk is. Zo zou de Belgische voetballer Luc De Rijck in 1991 overleden zijn, mogelijk na een verkeerd toegediende ozonbehandeling.

Professor Peter Van Eenoo van het Gentse DoCoLab heeft geen weet van vergelijkbare alternatieve methodes of homeopathische middelen op de dopinglijst. Hij vermoedt wel dat bepaalde verboden middelen, zoals strychnine, in homeopathie in sterk verdunde concentraties gebruikt worden. Maar het is dan maar de vraag of het verdunde product de sportprestaties nog beïnvloedt. (kv)