Een leeuw met tandpijn: dát is pas gevaarlijk

In december 1898 werd een groep Indiase arbeiders bij de Tsavo-rivier in Kenia – ze bouwden er een spoorwegbrug in opdracht van de Britten – ‘s nachts overvallen door twee leeuwen. Hoewel de koning der dieren niet als extreem gevaarlijk te boek staat (behalve als hij uitgehongerd is of als een wijfje haar welpjes bedreigd ziet) hield het leeuwenpaar er lelijk huis. Er vielen meerdere doden en gewonden, en vele arbeiders ging op de vlucht. De gewapende Britse begeleiders konden de leeuwen pas na veel moeite uitschakelen.

De twee ‘menseneters’ zijn vandaag nog altijd te bewonderen in het Field Museum in Chicago. En het is daar dat biologen nu (opnieuw) hebben onderzocht wat de leeuwen indertijd heeft bezield om plotsklaps mensen te gaan oppeuzelen. Het eerste ‘onderzoek’, een eeuw geleden, leidde tot de conclusie dat de leeuwen wellicht uitgehongerd waren geweest door het gebrek aan prooidieren. Eind 19^de eeuw heerste er in dat deel van Kenia immers extreme droogte.

Maar op de tanden van de twee opgezette leeuwen vonden de biologen verrassend genoeg nauwelijks slijtagesporen terug, afkomstig van het zorgvuldig uitbenen en kloven van karkassen – iets wat een uitgehongerd roofdier zeker zou doen. Integendeel, de leeuwentanden zager eruit alsof ze overwegend mals vlees zonder botten hadden moeten versnijden – een beetje wat je eerder bij dierentuinleeuwen zou verwachten.

Als ze dan niet uitgehongerd waren, waarom hadden de leeuwen dan tóch mensen aangevallen? Het tandheelkundig onderzoek bracht raad. De biologen vonden immers sporen terug van ernstige tandinfecties bij beide leeuwen, waardoor de twee dieren wellicht moeite hadden gehad om hun sterke kaken te gebruiken. En laat die kaken net onontbeerlijk zijn om zebra’s en buffels te vangen en vervolgens te verstikken. Een (ongewapend) mens mag dan misschien minder lekker smaken, hij is wel gemakkelijker te vangen.