Onlangs kwam ik op het idee de passie uit mijn jeugd te herontdekken: natuurdocumentaires. Als ik onrustig of bang was, konden alleen die mij weer kalmeren.
Hannelore Prinsen zit in het vijfde jaar wiskunde-wetenschappen. Ze blogt over wetenschap op en naast de schoolbanken.
Ik ben ook niet de enige in mijn familie. Mijn grootouders gebruikten precies dezelfde truc om mijn jongere neefje braaf op de zetel te houden. Een klein wonder, is het. Zelfs de meest actieve en luidruchtige kinderen worden muisstil van de wonderen der natuur.
De allereerste documentaire die ik zag was Planet Earth. Ik heb hem minstens dertig keer gezien. Van de ijsvlakten tot de jungle had de film mij in haar ban. Er was iets aan deze grootsheid, de oneindige vlaktes, oneindige bergen en oneindige bossen die mij tot rust brachten.
Het zien van de wilde runderen die hun trektochten maakten, niet meer dan rijstkorrelvormige stipjes in een zee van groen grasland. Ik voelde me zo klein, zo onbelangrijk. Dat lijkt niet meteen een aangenaam gevoel, maar voor mij was het bevrijdend. Het was alsof iemand me vertelde dat als ik een fout zou maken, dat niemand het zou merken.
Ik vermoed dat mijn interesse in de biologie ook is voortgevloeid uit het kijken van die films.
Met die herinnering in mijn achterhoofd, dook ik Netflix in op zoek naar nieuw materiaal. Ik was echter teleurgesteld.
De afdeling “documentaires” op Netflix is al niet uitgebreid. Het grootste deel zijn bovendien biografieën van moordenaars of popsterren. Een aantal making-of’s. Wat er wel te vinden was aan natuurdocumentaires was overspoeld met sensatie. De commentaar zat vol flauwe grappen en de informatie die ik kreeg was dumbed-down.
Niet dat alles wat ik kon vinden slecht in de smaak viel. Night On Earth vond ik heel mooi, een fijne afwisseling. Ook de biografie van Jane Goodall bood een verfrissende kijk. Maar voor een topstreamservice vond ik het aanbod onvoldoende.
Ik mis de films van de BBC. Ik mis David Attenborough. En wat ik nog het allermeeste mis?
Het kunnen kijken van een prachtige natuurdocumentaire, zonder elk hoofdstuk te eindigen met de boodschap dat de habitat in gevaar of zelfs verdwenen is.
En dan bedoel ik niet, haal die boodschap weg. Ik bedoel: ik wou dat het niet nodig was. Ik leef amper achttien jaar, en ik zie het verschil. Ik zie dezelfde landschappen elk jaar anders terug. Ik zie elk jaar minder vissen, met geluk een enkele sardien.
En ja, misschien is het irritant dat ik het hier weer over heb. Maar elke keer dat ik door Instagram scroll en de comments lees onder foto’s van Greta Thunberg, breekt mijn hart.
Ik weet niet wat ik je moet vertellen. Ik ben maar een kind, ik weet niet veel. Ik moet nog zo veel leren, ik hoop alleen dat ik daar de kans toe krijg.
