Ozongat triggert tropische regens

Het feit dat dat effect er überhaupt is, is al een verrassing. De zuidelijke Stille Oceaan en Antarctica – waar het ozongat zich elke lente opent – liggen immers meer dan tienduizend kilometer van elkaar verwijderd. Toch hebben Zwitserse meteorologen nu bewijs gevonden dat het gat de Zuid-Pacifische convergentiezone, die vlak onder de evenaar ligt in het midden tussen Oceanië en Zuid-Amerika, beïnvloedt.

De vorsers vonden dat de convergentiezone – die de scheiding vormt tussen winden in het noordelijk en het zuidelijk halfrond en die bekendstaat om zijn grote hoeveelheden neerslag tijdens de herfst – door de invloed van het ozongat nóg actiever is geworden. Tussen 1960 en 1990 zou het in Frans-Polynesië daardoor minstens 50 procent harder geregend hebben dan in de decennia daarvoor.

Dat het ozongat de winden boven de Zuidelijke IJszee en het zuidelijke stuk van de Stille Oceaan beïnvloedde, was al langer bekend. Maar dat het ook vat heeft op de tropische regens in veel verder gelegen gebieden, is nieuw.

Sinds de bekrachtiging van het Montrealprotocol in 1989 ligt de productie en uitstoot van ozonafbrekende stoffen zoals cfk’s sterk aan banden. Hierdoor groeit het ozongat jaar na jaar weer een beetje meer dicht. Volgens schattingen zou het echter nog tot 2050 duren vooraleer het zich helemaal heeft hersteld. De Zwitserse wetenschappers vermoeden dat het boven Frans-Polynesië de komende jaren dan ook aanzienlijk minder zal regenen dan nu, net zoals vóór 1960.