België: draaischijf in nepdiploma’s

Een diploma kopen zonder ooit één les te volgen: dat kan, en wel in België. Tientallen nepuniversiteiten hebben in ons land een zetel. Eos dook in dit dossier en zocht uit wat er achter de namen van de universiteiten en hun vestigingsadressen schuilgaat. Van een villaatje in ’s Gravenvoeren tot een frituur in Antwerpen.

De Assalam University Europe in Antwerpen, de Martin Buber University (MBU) in ’s Gravenvoeren, de Robert Schuman University in Borgerhout. Het zijn allemaal ‘universiteiten’ en ze zijn allemaal in België gevestigd. Ze bieden academische opleidingen, diploma’s en titels aan. Die kosten vooral veel geld – een bachelordiploma kost aan de MBU bijvoorbeeld 10.000 euro, een master 17.000 – en zijn niets waard. De ‘universiteiten’ werken vaak met afstandsleren, waarbij studenten via het internet cursussen krijgen.

Instituten voor hoger onderwijs zijn in Europa verplicht zich te laten erkennen – iets wat deze organisaties geen van alle hebben gedaan. Het is ook verboden om de term universiteit zonder erkenning te gebruiken of niet-erkende opleidingen of diploma’s te verkopen.

De hierboven genoemde instituten zijn niet alleen. Even snel door het Belgisch Staatsblad bladeren levert meteen tientallen universities, universités en universidades op, allemaal vzw’s die een zetel hebben in België en academische opleidingen verkopen, inclusief bachelor- en masterdiploma’s en doctoraatstitels. Al die ‘universiteiten’ zijn actief op dit moment, en ze worden niet of nauwelijks gecontroleerd hoewel ze allemaal flagrant de Belgische wetgeving overtreden. Geen enkele van die vzw’s beschikt over de verplichte accreditaties. Ze profiteren van de laksheid en onvolledigheid van de Belgische wetgeving.

Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits laat betijen. Volgens haar kabinet is er niets aan de hand. ‘Er is streng toezicht en er zijn nauwelijks problemen’, klinkt het.

Het volledige artikel leest u in de nieuwe Eos, die nu in de winkel ligt.