De president van de bekende internationale organisatie voor ontwikkelingswetenschap betreurt de Amerikaanse machtswissel en roept op tot actie.
Kleinzielig. Dat is het woord dat vaak bij mij opkomt als ik Trump op televisie zie. Een kleinzielige president die uithaalt naar alles en iedereen die er een andere mening op nahoudt dan hijzelf. Ik verwacht weinig goeds van deze president. En ik ben dan ook niet verbaasd dat onze collega’s in Amerika hun hart vasthouden. Maar het gaat verder dan dat.
Verschillende onderzoekers van onze onderzoekseenheid zijn lid van de Society for Research in Child Development (SRCD) en bereiden zich voor op de tweejaarlijkse conferentie van de SRCD, dit voorjaar in Austin. De SRCD is een Amerikaanse organisatie met een paar duizend leden uit meer dan 50 verschillende landen. Eind 2016, na de verkiezingen in Amerika, ontvingen wij een uitgebreid bericht van prof. Ron Dahl, de president van de SRCD. De titel van dit bericht was “Navigating Tumultuous Change and Uncertainty”.
De teneur was allerminst optimistisch. De veranderingen als gevolg van de verkiezing van Trump werden gevoeld als “extremely threatening”. Zo schreef Dahl: “In een post-truth-tijdperk van fake news vrezen wij dat onze wetenschap fundamenteel gedevalueerd wordt. We verafschuwen de toename die we zien van misogynie, hypocrisie, racisme en haatdragende menigtes. Wij zien deze gevaren door een vergrootglas - we zien hoe diep ze de welvaart, ontwikkeling en toekomst van onze kinderen bedreigen. Niet alleen onze kinderen, maar alle."
Dahl roept ook op tot actie en verzet. "Door goede wetenschap te bedrijven. Door de waarden en de inclusiviteit waarin we zo geloven krachtig te blijven uitdragen. Door onze inspanningen op één lijn te brengen. Inspanningen voor wetenschaps- en beleidsvormen die de levens (en toekomst) van kinderen verbeteren."
Er waren ook lichtpuntjes in de brief. Met het citeren van Obama: “Sometimes history zigzags” werd er uitdrukking gegeven aan hoop. Ontwikkeling en vooruitgang zijn geen lineaire processen. Tegenslagen en misstappen horen erbij, maar zijn niet het einde. Doelbewust koos Dahl voor “Sunrise at Stonehenge on the Winter Solstice” als illustratie bij zijn tekst.
Dahl eindigt met een oproep om te blijven hopen en wenst de lezer toe die hoop ook daadwerkelijk te kunnen voelen: “Enkel door onze verbintenis met geliefden, met passies en met datgene wat betekenis geeft aan onze levens, kunnen we hoop bieden. (...) Wanneer we ze het meeste nodig hebben, doet hoop ons begrijpen dat deze duistere periode voorbijgaat."
De volledige brief van prof. Dahl kan je hier lezen.
