Ondernemen, voor sommigen is het vanzelfsprekend, voor anderen voelt het haast onmogelijk. Dit is het verhaal van dertien studenten van de KU Leuven en de weg die ze afleggen om hun eigen project te realiseren.
iGEM, of ‘international Genetically Engineered Machine’ is een prestigieuze wedstrijd die naast biotechnologisch onderzoek ook ondernemerschap stimuleert. Deze internationale competitie in synthetische biologie wordt sinds 2004 georganiseerd in samenwerking met het Massachusetts Institute of Technology (MIT, Boston). Teams uit meer dan 300 universiteiten proberen elkaar elke editie te overtreffen in het ontwikkelen van een nieuw genetisch gemodificeerd systeem. Een dergelijk systeem geniet elk jaar een andere interpretatie, van genetisch gewijzigde bacteriën die kanker bestrijden tot het 3D-printen van biologische weefsels. Onder iGEM is alles mogelijk.
Samen met drie andere studenten bio-ingenieurswetenschappen besloot ik in mei 2016 om met onze universiteit, de KU Leuven, deel te nemen aan deze internationale competitie. Het zou uiteindelijk een dik jaar duren, tot juni 2017, voor we ook maar één voet in een labo konden zetten. Wat oorspronkelijk begon als een wetenschappelijk project, werd een oefening in contacten leggen, sponsoring zoeken en boven alles: niet opgeven.
‘iGEM, dat zit er niet in dit jaar’, hoorden we meermaals. ‘Daar is geen budget voor’, klonk het steeds. Ontmoedigende uitspraken die we zelf begonnen te geloven. Tot plots… ‘Ping’, de eerste verlossende mail. Drie professoren zagen iets in ons verhaal en hadden besloten om ons financieel een duwtje in de rug te geven. Oef. Met de tijd werd iGEM steeds concreter, maar met zijn vieren konden we geen stap verder. We hadden een team nodig, en snel. Avengers assemble!
Twee maanden flyers uitdelen, langsgaan in aula’s en infomomenten organiseren. Uiteindelijk was het zover: de interviews, met als doel negen extra teamleden aan te nemen. Daar zat ik dan, vergezeld door professoren en ex-iGEM leden. Wij met z’n zessen in een halve cirkel als aasgieren rond een prooi: de kandidaat. ‘Waarom willen we jou en niet iemand anders?’, hoorde ik mijzelf vragen. Een vraag die door elke sollicitant op een andere manier werd beantwoord. Een vraag waarop ik zelf het antwoord niet direct zou geweten hebben. Uit meer dan dertig gesprekken moesten uiteindelijk negen mensen geselecteerd worden. Op korte tijd zo een belangrijke beslissing maken was zeker geen gemakkelijke opdracht, hoe leer je per slot van rekening iemand kennen op tien minuten?
Acht maanden na de beslissing om mee te doen aan iGEM zaten we uiteindelijk samen met het voltallige team, klaar om ons project uit te denken. Biochemie, burgerlijk ingenieur, bio-ingenieur, biomedische wetenschappen, industrieel ingenieur, geneeskunde. Elke student een andere achtergrond, een andere mening, een ander idee. Elk standpunt moest geïntegreerd worden in één groot project, waar iedereen achter staat, hoe begin je daaraan? Het heeft ons niet minder dan drie maanden van brainstorming gekost om ten slotte te eindigen bij het HEKcite project.
Op het moment van schrijven draait ons onderzoek op volle toeren. Na de eerste maand in het labo wordt het stilaan duidelijk dat ondernemen meer inhoudt dan het bedenken van een leuk idee. Of het ons gaat lukken? Een jaar geleden zou ik deze vraag waarschijnlijk met een 'nee' beantwoord hebben. Vandaag heb ik al een stuk meer vertrouwen.
Nieuwsgierig naar wat dit HEKcite project inhoudt? Blijf deze pagina dan zeker volgen! Met behulp van tweewekelijkse blogs zullen we een inkijk geven in ons leven in en naast het labo. Meer informatie over ons en ons project is ook te vinden op onze website.
