Hannelore Prinsen zit in het vijfde jaar wiskunde-wetenschappen. Ze blogt over wetenschap op en naast de schoolbanken.

Omdat ik mijn stories voor Eos wat aantrekkelijker wilde maken voor het publiek, ging ik het internet afspeuren naar tips en tricks die me daarbij konden helpen. 

Het begon bij trucjes die een story er specialer kunnen doen uitzien, en eindigde in duizenden video’s over hoe je meer volgers kon verzamelen.

Die avond was ik uren bezig met het re-editen van oude foto’s en het herorganiseren van mijn feed. Ik haalde al mijn oude foto’s eraf en uploadde enkel de beste opnieuw. Toen zag ik dat Instagram de kwaliteit zodanig omlaag had gehaald dat alle detail uit de foto’s verdwenen was. Opnieuw, dus. Maar daar ben ik gestopt. Plots besefte ik hoeveel tijd ik net aan mijn online presence gespendeerd had, iets waar ik anders weinig over wakker lig. Ik was bang om mijn meest gelikete foto’s te verwijderen omdat ik de likes zou verliezen, vergeleek mijn pagina met anderen, verdwaalde in de onlinewereld.

Stilaan werd me iets duidelijk.

Ik ging normaal dit jaar naar Italië reizen. Het leek me de ideale kans om een legendarische vlog te maken met heerlijk filmische beelden. Daarvoor had ik dus ten eerste een camera nodig die dat soort beelden kon opnemen. Omdat we met de fiets zouden reizen, had ik mijn oog op een lens voor smartphones. Toen kwamen ook nog twee verschillende lensfilters op het lijstje te staan. En een gimbal. En een tasje.

Maar dat was niet wat me tegenhield. Deze reis was bedoeld als een uitzonderlijke ervaring. Een kans om helemaal uit de dagelijkse routine te stappen en te proeven van het leven van een nomade. En ik ging er een filmpje voor op YouTube van maken.

Toegegeven, het zou een perfecte video zijn. De reis zou echter compleet verpest zijn, en dat kon ik niet laten gebeuren. 

Daar dacht ik ook pas aan toen de quarantaine roet in het eten kwam strooien. Was dat niet gebeurd, had ik misschien over een paar maanden met mijn apparatuur in Italië gestaan. 

Het zou niet de eerste keer geweest zijn dat ik me had laten meeslepen door een hype. Enkele jaren terug ging ik zeven dagen per week naar de fitness. Daar liep ik dan een halfuurtje aan tien kilometer per uur, als opwarming. Mijn inspiratie? Een pagina op Instagram die een zonneolie adverteerde met oogverblindende, slanke meiden met een diepe teint. 

Ik durf niet te denken waar ik terecht zou zijn gekomen als ik niet geblesseerd was geraakt. Door mijn knieën kon ik bijna een jaar niet sporten. Ik was nog niet zo heel lang bezig, maar toch vertoonde ik al afkickverschijnselen. 

Ik heb al mijn foto’s van Instagram gehaald. Ik ga een tijdje off-grid. Ik wil me weer kunnen focussen op de dingen die me gelukkig maken, zoals ik in de post over mindfulness zei. Misschien is het een beetje hypocriet dat ik me daar voordeed alsof die manier van leven altijd lukt. Dat is niet zo, misschien met oefening, ja, maar niet vanzelf. Ik geraak afgeleid, verlies dingen uit het oog. Ik laat me meeslepen door mijn peers of door mijn wens leuk gevonden te worden door anderen.

Ik ben er me gelukkig van bewust, en dat is de eerste stap.