De aarde zien vanuit de ruimte maakt je empathischer

Ruimtevaarders die de aarde vanuit de ruimte hebben gezien, zijn zich bij terugkomst meer bewust van de betekenisvolheid van het leven. Psychologen zouden die ervaring kunnen gebruiken bij patiënten hier op aarde.

Astronauten beschrijven hun ervaring in de ruimte met gevoelens als ontzag en verbondenheid voor en met de aarde. Ze beseften ook meteen hun verantwoordelijkheid voor de zorg voor het milieu. In mijn doctoraat onderzocht ik hoe dit effect van therapeutische waarde kan zijn. Ik bevroeg daarvoor zeven gepensioneerde NASA-astronauten. Ik vroeg hen of het zien van de aarde vanuit de ruimte hun persoonlijkheid en psychisch welzijn had beïnvloed. Ik vroeg hen ook of ze hun ervaring hadden gebruikt om met de uitdagingen van hun dagelijkse leven terug op aarde om te gaan .

Alle deelnemers zeiden dat de ervaring hen hielp om een grotere, meer duurzame en emotionele binding met hun thuisplaneet te vormen. De fysieke afstand met de aarde deed hen de schoonheid van het leven op “moeder aarde” meer appreciëren. Eerder onderzoek had uitgewezen dat ruimtevaarders zich net angst voelden door die afstand met de aarde, maar dat gevoel bleek in mijn onderzoek net de verbondenheid met de thuisplaneet te versterken.

Gevoel van significantie

Terwijl de astronauten 16 keer per dag rond de aarde cirkelden, raakten ze meer bekend met de topografie en het landschap op aarde. Sommige deelnemers onthouden vooral hoe ze ’s nachts naar door de mens gemaakte structuren zoals bruggen, wegen en havens keken. Maar overdag werd de schoonheid van 'hun' planeet echt duidelijk. Ze raakten overweldigd door de breekbaarheid die de planeet uitstraalde. Ze schrokken ook van de impact van de mensheid op de planeet, zoals zichtbare ontbossing en vervuiling.

De astronauten ontkennen dat ze zich nietig voelden, zoals vaak wordt beweerd. Ze voelden zich net zeer betekenisvol

De astronauten ontkennen dat ze zich nietig voelden, zoals vaak wordt beweerd. Ze voelden zich net zeer betekenisvol. Een verklaring is dat de astronauten zich zo verbonden voelden met de aarde dat ze het gevoel hadden deel uit te maken van een betekenisvol geheel. Alle deelnemers keerden terug naar de aarde met meer eerbied voor hun thuisplaneet. Ze voelden ook meer voor solidariteit dan voor individualisme. Hun voornemens om goede doelen, zoals milieuzaken, te verdedigen maakten ze na de ruimtereis werkelijkheid.

Ondertussen op aarde

Door de snel groeiende bevolking, de vergrijzing en toenemende gevoelens van sociaal isolement wordt de druk op de mentale gezondheidszorg steeds groter. Als het aanblik van de aarde vanuit de ruimte gevoelens als kalmte, betekenisvolheid en zelfs euforie kan aanwakkeren, moeten we als psychologen overwegen hoe we dat effect op aarde kunnen nabootsen.

We kunnen de ervaring van het zien van de aarde vanuit de ruimte via virtuele realiteit of video simuleren,  en zo gebruiken als een therapeutisch middel om het welzijn te verbeteren, en zelfs stress of lusteloosheid te verminderen. De Verenigde Naties gebruiken nu al virtuele realiteit om empathie op te wekken tijdens evenementen waar fondsen geworven moeten worden voor globale uitdagingen zoals de vluchtelingencrisis en klimaatverandering. Psychologen zouden in hun voetsporen kunnen treden.