Onlangs kondigde N-VA aan dat ze eenzaamheid willen aanpakken. Ze willen aan de hand van een online meldpunt het sociaal isolement van eenzame individuen doorbreken. Maar zal de voorgestelde aanpak ook effectief blijken?
Een aantal onderzoekers (Masi, Chen, Hawkley, & Cacioppo, 2011) voerden een meta-analyse uit. Dit is een studie die de conclusies uit verschillende onderzoeken vergelijkt en samenvoegt tot een algemeen besluit. Deze meta-analyse ging specifiek over de soorten interventies die worden uitgevoerd in het kader van eenzaamheid. Ze vergeleken vier behandelmethoden: sociaal-cognitieve therapie, sociale vaardigheidstraining, het bieden van meer sociale steun en een toename in sociale interacties.
Uiteindelijk bleek de sociaal-cognitieve therapie de beste interventie voor eenzame individuen te zijn. Dit is een therapie om automatische negatieve gedachten met betrekking tot sociale situaties bij te stellen (bv. “Anderen vinden mij geen aangenaam gezelschap”). De interventie waarbij men iemand zijn sociaal isolement wil doorbreken door het aantal sociale interacties te verhogen, bleek geen vermindering in eenzaamheid met zich mee te brengen. De definitie van eenzaamheid verklaart waarom deze interventie niet zo goed werkt: eenzaamheid gaat niet enkel om een gebrek aan sociale contacten (en dus sociale isolatie), maar het kan ook gaan om een ontevredenheid met de kwaliteit van de sociale contacten die men heeft (Peplau & Perlman, 1982). Je kan je ook eenzaam voelen wanneer je omringd bent door anderen. Dus ondanks dat het wat vreemd aandoet dat meer sociale contacten het gevoel van eenzaamheid niet verminderen, ligt het wel in lijn met hoe eenzaamheid wetenschappelijk gedefinieerd wordt.
Hoewel wetenschappelijk onderzoek de voorgestelde aanpak niet helemaal ondersteunt, zijn wij alvast heel erg benieuwd naar de resultaten.
Dit artikel werd geschreven door Flore Geukens en Sofie Danneel, doctoraal onderzoekers aan KU Leuven. Dit blogbericht verschijnt ook op https://opgroeienblog.wordpress.com/.
