Honger is de sterkste drift

Wij mensen worden net als dieren aangestuurd door aangeboren, natuurlijke oerdriften. Vaak vechten verschillende van die driften om aandacht. Voor de hersenen is het duidelijk: honger krijgt overal en altijd voorrang.

Driften zoals honger, dorst, angst of de nood aan gezelschap zijn al veelvuldig bestudeerd door neurowetenschappers, zowel bij menselijke vrijwilligers als bij proefdieren – bij die laatste liggen de grenzen tot waar je kunt gaan natuurlijk veel verder dan bij mensen. Maar nog nooit werd het samenspel van die driften onderzocht, bijvoorbeeld naar het al dan niet bestaan van een zekere hiërarchie tussen de driften.

Amerikaanse neurologen hebben dat nu wel gedaan, al beperkten ze zich daarbij tot muizen. Ze labelden een aantal neuronen in de hypothalamus, een van de oudste en instinctieve gebieden in de hersenen van zoogdieren. Daarmee konden ze nagaan aan welke drift het brein op een bepaald ogenblik voorrang gaf.

De onderzoekers stelden hun muizen bloot aan verschillende combinaties van oerdriften, zoals honger met dorst, honger met sociale isolatie en honger met de angst om opgegeten te worden door een vos.

De muizen hadden tijdens de experimenten steevast als prioriteit het stillen van hun honger – vreemd eigenlijk, want van de dorst ga je veel sneller dood. De muizen waagden zelfs hun hachje door in de buurt van een vos te gaan eten, wat de voorrang van honger op angst aantoont.

Het is klaarblijkelijk pas nadat de honger is gestild dat er door de (muizen)hersenen aandacht wordt besteed aan de andere driften. Zo verkiest een muis die haar buikje net rond heeft gegeten het gezelschap van een soortgenoot boven een hok waar ze alleen is maar waar wel een buffet à volonté klaarstaat.

De wetenschappers willen nu verder gaan onderzoeken hoe die hiërarchie van de neurale circuits die de primaire oerdriften bepalen, precies tot stand komt in de hersenen. (sst)

Bron: Michael Krashes, National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases, Bethesda, VS in Neuron