De vrijwilligersacademie Amsterdam organiseerde vorige week voor de aftrap van de Week tegen Eenzaamheid een masterclass Eenzaamheid bij Jongeren. Deze blog nodigt lezers uit om hier samen over na te denken.
“Ze weten helemaal niet dat ze zich eenzaam voelen.”
“Er zijn zoveel jongeren die zich eenzaam voelen, maar hoe vinden we ze?”
Twee van vele interessante reacties en vragen uit een actief publiek van jongeren, beleidsmedewerkers, jongerenwerkers, vrijwilligers, bewoners,… De vrijwilligersacademie Amsterdam organiseerde gisteren voor de aftrap van de Week tegen Eenzaamheid een masterclass Eenzaamheid bij Jongeren.
We spraken over wat eenzaamheid nu is, over de goede en slechte kanten van sociale media, over verschillende soorten eenzaamheid, over oorzaken en gevolgen van eenzaamheid, maar ook over wat we er nu aan kunnen doen. En dat bleek moeilijk. Niet onmogelijk, maar wel moeilijk.
“Ze weten helemaal niet dat ze zich eenzaam voelen.”
Een opmerking van één van de jongeren. Sommige jongeren zullen gevoelens van eenzaamheid goed herkennen, maar anderen misschien niet. Daar kunnen campagnes en de media een belangrijke rol spelen. Juiste informatie kan breed verspreid worden, aangevuld met getuigenissen van jongeren die zich eenzaam voelen of hebben gevoeld. Andere jongeren herkennen zich hier dan misschien in. En het maakt het thema meer bespreekbaar. In mijn ogen een essentiële eerste stap.
Maar dan? Wat kunnen we doen om (langdurige) gevoelens van eenzaamheid tegen te gaan? Eenzaamheid aanpakken kan op verschillende ‘niveaus’. Je kunt je richten op alle inwoners van een gemeente, of bijvoorbeeld alle leerlingen op een school. Hierbij is het doel dan vooral om eenzaamheid te voorkomen en het bespreekbaar te maken. Je kunt je ook richten op kwetsbare groepen of op individuele jongeren die zich al eenzaam voelen. Vooral bij dit laatste ‘niveau’ lijkt maatwerk het sleutelwoord.
Want waar komen die gevoelens van eenzaamheid vandaan? En welk gemis wordt ervaren? Mist iemand een hechte, diepgaande band met bijvoorbeeld een beste vriend of vriendin of mist iemand juist een groepje van vrienden om leuke dingen mee te doen? In gesprek gaan lijkt dus heel belangrijk. Om er zo (samen) achter te komen wat aan de gevoelens van eenzaamheid ten grondslag ligt. En om daar dan iets aan te doen.
Zo kan het zijn dat iemand het moeilijk vindt om een gesprek te starten of om nieuwe vrienden te maken. Een sociale vaardigheidstraining kan dan helpen. Of kijk eens hier voor een aantal tips die je op weg zouden kunnen helpen. Een ander voorbeeld zijn jongeren die zich eenzaam voelen en automatische, negatieve of foutieve opvattingen over zichzelf en anderen hebben. Op een andere manier leren kijken naar sociale situaties en het leren veranderen van negatieve gedachten in meer positieve gedachten (bijvoorbeeld met een psycholoog) kan dan helpen.
“Er zijn zoveel jongeren die zich eenzaam voelen, maar hoe vinden we ze?”
Een vraag uit het publiek. Ik stelde hem later aan een aantal jongeren. Via social media, of een website ofzo, werd geopperd. Al werd ook direct aangegeven dat het nog altijd een moeilijk thema is voor jongeren om over te praten. Ik ben benieuwd naar jullie ideeën hierover. Waar is behoefte aan? Maar ook: wat is er al? En hoe weten jongeren waar ze terecht kunnen? Laat hieronder gerust een reactie achter!
Meer weten over hulp en advies bij eenzaamheid? Kijk ook eens op deze site van Coalitie Erbij.
Deze blogpost werd geschreven door Marlies Maes, postdoctoraal onderzoeker bij KU Leuven. Bekijk deze blogpost ook op https://opgroeienblog.wordpress.com.
