Mens en muziek

Spitzer begint zijn nieuwe boek met een anekdote over Voyager 1, de ruimtesonde met de Golden Record-plaat aan boord. Toeval is het volgens de Britse musicoloog niet dat we net muziek hebben gekozen om ons bestaan in de oneindige ruimte kenbaar te maken. Muziek is volgens Spitzer namelijk inherent des mensen.

Buiten papegaaien kan geen enkele andere diersoort op een muzikale maat meebewegen. Voor de mens is dat een tweede natuur, betoogt Spitzer. Overal in de geschiedenis ontwaart hij sporen van muziek, van 43.000 jaar oude primitieve fluiten tot de zogeheten Hurrian Hymn No. 6, het oudste bekende lied ter wereld. Het achterliggende thema van de drie delen in dit boek is intussen duidelijk: mens en muziek zijn onafscheidelijk.

Spitzer onderzoekt die band verder door muziek vanuit evolutionair perspectief te bekijken. Hij overschouwt daarvoor alles van het eerste geluid 800 miljoen jaar geleden - communicatie tussen cellen door vibratie – tot robots die zowel de toekomst als de dood van muziek zouden kunnen zijn.

Met De muzikale mens slaagt Spitzer erin onderbouwde claims in een soepele taal te gieten. Muziek op papier.