Ook ik zit al een tijdje in quasi-lockdown. Gelukkig zie ik dat de nieuwe situatie heel wat solidariteit teweegbrengt.
Hannelore Prinsen zit in het vijfde jaar wiskunde-wetenschappen. Ze blogt over wetenschap op en naast de schoolbanken.
Mijn verwachtingen waren gebaseerd op het ongezonde aantal post-apocalyptische films en series die ik gebinged heb.
In mijn fantasie waren alle supermarkten volledig leeggeroofd. De straten waren leeg op een aantal vluchtende ratten na, achtervolgd door uitgemergelde mensen met gescheurde kleren die niets anders te eten hadden.
Ik kom weinig buiten.
Toen ik dat dan eindelijk wel deed, werd ik getroffen door een wereld die eigenlijk voor geen haar veranderd was.
Goed, er is geen wc-papier meer. Maar we zijn elkaar niet aan het uitmoorden voor stukjes brood. Wat ik in de plaats heb gezien is de kunst van de mens om ook in moeilijke tijden zijn leven voort te zetten.
Niet alleen dat, ik heb gezien hoe mensen elkaar een hart (en wat wc-papier) onder de riem steken.
Een vriendin uit Italië stuurde me een video van de mensen in haar buurt, die vanop hun balkon samen zongen en muziek speelden. Om acht uur in de avond kan ik op straat het klappen en juichen van mijn eigen buurtbewoners horen.
Misschien heeft Rutger Bregman gelijk, en deugen de meeste mensen
Koks maken gratis maaltijden voor de overwerkte zorgsector. Iedereen die ik ken die met naald en draad kan werken zit maskers te naaien om uit te delen. Mijn eigen leerkrachten spenderen uren extra om hun lessen aan te passen zodat we die digitaal kunnen volgen, en dat terwijl ze op school voor opvang zorgen.
Het is lang geleden dat ik zo’n gevoel van samenhorigheid ondervond. De laatste keer dat ik iets soortgelijks zag, was toen ik op vakantie in Griekenland was. De financiële crisis woedde daar hevig, maar de Grieken keerden zich niet tegen elkaar. Zij deelden wat ze hadden, in plaats van enkel zichzelf te redden. Ik bewonderde dat enorm, en wenste dat iedereen was zoals zij. Nu ik dezelfde warmte ook hier tijdens de coronacrisis terugvind, lijkt het alsof mijn wens vervuld werd. Misschien heeft Rutger Bregman gelijk, en deugen de meeste mensen.
Ik ben enorm onder de indruk van hoe de wereld heeft ingegrepen op deze pandemie. De economie is niet meteen iets dat leiders graag opofferen, maar die nu de diepte induikt om de verspreiding tegen te gaan. Niet dat er niemand door getroffen wordt, in de lagere klassen is het een ramp. Daar verliezen velen hun job en sommigen bij gevolg hun onderdak. Dat maakt hen extra kwetsbaar. Het feit dat China, Hong Kong en Singapore erin geslaagd zijn de situatie bijna onder controle te krijgen, is een hele opluchting.
Het is dan ook niet de manier waarop men heeft ingegrepen waar ik versteld van sta, maar de snelheid waarmee dat gebeurt.
