Verklaar ook dat onschuldige duwtje

Een kind dat een leeftijdsgenootje een onopzettelijke duw of stoot geeft: het is dagelijkse kost op de speelplaats. Een onschuldig voorval kan snel escaleren als het geduwde kind gelooft dat er kwaad opzet in het spel is. Anouk van Dijk, postdoctoraal onderzoeker aan de Universiteit van Utrecht, voerde onderzoek uit naar de mechanismen die sturen hoe een kind zo’n gebeurtenis interpreteert. Ze vond dat ouders een belangrijke invloedfactor zijn.

Voor haar onderzoek deed Van Dijk een beroep op 270 Nederlandse ouders en hun kinderen. De kinderen waren vier tot zes jaar oud. De ouders namen samen met hun kinderen een prentenboek door met daarin vier korte verhalen. Elk verhaaltje focuste op een uitdagende interactie tussen leeftijdsgenoten. In een van de verhalen krijgt een kind bijvoorbeeld geen snoep waar anderen er wel krijgen.

Aan alle ouders werd gevraagd om de interacties die in het boek beschreven stonden te bespreken met hun kind zoals ze dat gewoon waren. De eerste groep ouders moest de gebeurtenissen op een positieve manier interpreteren en bespreken met hun kind. Ze moesten hun kind ervan proberen te overtuigen dat de figuren in het verhaal niet opzettelijk waren benadeeld. De tweede groep greep de voorvallen aan om normen en waarden te bespreken, terwijl de derde (controle)groep geen interpretatie gaf aan hun kind.

Uit de resultaten bleek dat kinderen de interacties minder vijandig interpreteerden wanneer ouders die op een positieve manier bespraken of wanneer ze dieper ingingen op fundamentele normen en waarden. ‘Dat suggereert dat kinderen kunnen leren om minder snel negatieve interpretaties te koppelen aan de omgang met hun leeftijdgenoten, en dat ouderen daarbij een constructieve rol kunnen spelen’, zegt coauteur Astrid Poorthuis.

Bron: Anouk van Dijk, Universiteit Utrecht