Eos-redacteur Dieter De Cleene maakte deze week een paraboolvlucht. Hij mocht een dertigtal keer zo'n twintig seconden gewichtloosheid ervaren. Een kort relaas van zijn 'ruimtevlucht'.
‘5…4…3…2…1 pull-up!’ De airbus 310 gaat volle kracht omhoog en we worden tegen de vloer van het vliegtuig gedrukt. Terwijl we onze spieren opspannen om het bloed in ons hoofd te houden, roept de piloot de hoek om die het vliegtuig maakt: '30…40…injection!’ De 20 seconden gewichtloosheid gaan nu in – een gevoel dat zich moeilijk laat beschrijven, maar wie 6.000 euro te veel heeft, kan het zelf ervaren, want Novespace organiseert ook commerciële paraboolvluchten. Voor je het weet klinkt weer de stem van de piloot: '20…30…pull-out!’.
De steile daling wordt ingezet en we voelen ons weer 160 kilogram zwaar. Op ‘30’ – als het vliegtuig onder een hoek van 30 graden naar beneden vliegt - is het aangewezen opnieuw voet aan de grond te zetten, wil je enkele seconden later niet op de mat smakken. Na enkele parabolen is onze gelaatskleur nagenoeg dezelfde als die van het vliegtuiginterieur, wat de bezorgdheid wekt van de Novespace medewerkers – in oranje vliegpak. Zij zijn er om hulpeloos rondzwevende onderzoekers die zich niet goed hebben verankerd tijdig terug op de grond te krijgen.
Of alles ok is? Eigenlijk wel. De dosis scopolamine die we hebben ingespoten gekregen, lijkt haar werk goed te doen. Geen last van misselijkheid, wel van een erg droge mond, een vervelende bijwerking van het middel. Het probleem is niet zozeer de gewichtloosheid, maar de momenten net ervoor en erna. Eén keer worden we nonchalant en kijken we wat rond tijdens het optrekken, in plaats van ons hoofd en onze ogen stil te houden zoals het hoort: de volgende parabool zitten we met een papieren zakje in de aanslag, maar we kunnen het gelukkig ongebruikt terug opbergen. Een collega had gisteren minder geluk, en helaas ook niet meteen een zakje bij de hand.
Vliegende olifant
In die twintig seconden is het telkens een drukte van jewelste. Er worden fitnessoefeningen gedaan, minisatellietjes gelanceerd, proefpersonen laten hun hart en hersenen bestuderen, … Allemaal onder het goedkeurende oog van aan touwtjes bevestigde bijtjes, vleermuizen en andere mascottes – in ons geval: een blauw olifantje. Tot iedereen weer aan de grond wordt genageld. Dan volgen er een paar minuten tot de volgende parabool wordt ingezet, waarin iedereen de tijd heeft om zijn positie terug in te nemen.
De meeste onderzoekers hebben geen tijd om in de ‘free floating zone’ gekke toeren uit te halen, maar wie zich even vrij kan maken, grijpt zijn kans. Er worden foto’s, selfies en filmpjes gemaakt. Vladimir Pletser, Senior Physicist Engineer bij ESA, laat alle hoeken van de kamer zien aan wie het maar wil. Pletser heeft al meer dan 6.800 parabolen op zijn cv staan en wandelt hier rond als in zijn achtertuin. Wetenschappers draaien als een tol in het rond, de benen opgetrokken tegen de borst, overgeleverd aan de krachtige armen van Pletser. Wie zei daar dat wetenschap saai is?
