Deze brug rij je over zonder schokken

Een dilatatievoeg is vangt het uitzetten en krimpen van materialen (als gevolg van de temperatuur) op. Bij een gewone brug zit er meestal één voeg aan het begin en één het eind – dit hoor je duidelijk als je er met de wagen overrijdt. Langere bruggen hebben doorgaans meerdere dilatatievoegen, omdat het ‘werken’ van het beton en asfalt nu eenmaal afhankelijk is van de lengte van de brug.

Omdat dilatatievoegen heel wat onderhoud vergen – reken gerust twintig procent van de totale onderhoudskost van een brug – hebben Oostenrijkse ingenieurs een manier gezocht om ze weg te kunnen laten, zonder dat de brug daardoor scheuren en breuken zou oplopen.

De wetenschappers ontwikkelden een nieuwe methode om segmenten gewapend beton aan elkaar vast te klinken. Als wapening kozen ze voor een elastisch materiaal op basis van glasvezel. Dat zorgt ervoor dat bij het uitrekken of krimpen álle tussenruimtes tussen de verschillende betonsegmenten gelijkmatig breder, dan wel smaller worden. Het lengteverschil tussen de segmenten – een twintig à dertigtal – bedroeg hoogstens enkele millimeter. Dat ligt ruim onder gevarengrens. Bij een normale brug van honderd meter lang kan het lengteverschil oplopen tot enkele centimeters, vooral tijdens de winter.

Op een brug moet natuurlijk ook asfalt liggen, en dus ontwikkelden de ingenieurs een asfaltmix die eveneens bestand was tegen de kleine verplaatsingen van de brugsegmenten. Momenteel wordt een eerste brug van het type aangelegd op de snelweg tussen Wenen en de grens met Tsjechië.