'Eetbare' batterij

Amerikaanse fysici hebben een straffe toer uitgehaald: ze hebben een batterij gebouwd die je zonder probleem kunt inslikken, zich laat verteren en die nog blijkt te werken ook.

In toekomstfantasieën over de geneeskunde spelen nanorobotjes vaak een prominente rol. Die minuscule heelmeesters zouden we permanent in ons lichaam dragen, waar ze afrekenen met ziektekiemen en kankercellen en de schade aan onze organen en weefsels repareren.

Maar die robotjes moeten natuurlijk ergens hun energie vandaan halen. Idealiter worden ze gevoed door minuscule batterijen die vanzelf uit ons lichaam verdwijnen – anders stapelen ze zich op – en natuurlijk niet-toxisch zijn. Dat laatste ligt niet voor de hand, want onze huidige batterijen zijn opgebouwd uit zowat de giftigste materialen die er in de tabel van Mendeljev zijn te vinden.

Daarom ging een groepje Amerikaanse fysici aan de slag met wat je met heel veel goede wil een batterij van vlees en bloed zou kunnen noemen: het melaninepigment in onze ogen, onze huid en ons haar. Melanine is een stof die ultraviolet licht vangt en ons zo beschermt tegen vrije radicalen. Daarnaast binden en ontbinden melaninemoleculen zich met metallische deeltjes, die eveneens in zeer kleine hoeveelheden in ons lichaam aanwezig zijn (denk aan ijzer, magnesium en koper).

De fysici slaagden er zowaar in een werkende batterij te bouwen, al was het dan een minuscuul prototype. Hun melaninebatterij zou in staat moeten zijn gedurende een periode van 18 uur een apparaatje van 5 milliwatt aan te drijven. Dat is niet veel, maar het kan genoeg zijn om een robotje op de aangewezen plaats zijn medicijn te laten afgeven of in een bloedvat een hinderende plak cholesterol op te ruimen. (sst)

Bron: Christopher Bettinger, Carnegie Mellon University, Pittsburgh, VS