Vervuiling treft ijsbeermannetjes recht in het kruis

Drie jaar geleden ontdekten wetenschappers dat ijsbeermannetjes die in gebieden leven waar meer chloorvervuiling voorkomt, een dunner penisbot hebben. Ze onderzochten precies dat bot omdat het door Inuit-jagers vaak als trofee wordt meegenomen, waardoor het gemakkelijker te verkrijgen is.

De chloordeeeltjes zijn een afbraakproduct van giftige pcb’s, stoffen die tot 2001 courant waren in en onder meer verf en rubber, en die door de luchtstromingen naar de polen worden gevoerd.

Of mannetjes met een dunner penisbot meer moeilijkheden ondervinden tijdens de paringsweek – ijsberen paren slechts één week per jaar – konden de onderzoekers toen niet zeggen.

Uit nieuw onderzoek blijkt nu dat ook andere vormen van chemische vervuiling de ijsbeer, de bekendste van alle bedreigde diersoorten, weinig goed doen. In de onderzochte gebieden – van Oost-Groenland tot aan de westelijke kant van de Hudsonbaai – vonden wetenschappers (alweer Denen) een duidelijk verband terug tussen een verhoogde chemisch-organische milieuvervuiling, en een ‘aandoening’ die de vorsers osteopenie noemen. Bij osteopenie ligt de dichtheid van de botmineralen lager, wat kan worden gezien als een voorbode van osteoporose.

Weer keken de wetenschappers naar het penisbot van vroeger gedode ijsberen (349 mannetjes in totaal,  bejaagd tussen 1996 en 2015). Ze ontdekten dat het penisbot van de beren uit Oost-Groenland, een van de meest vervuilende delen van het Noordpoolgebied, veel brozer was dan dat van pakweg de mannetjes uit de Hudsonbaai.

In hoeverre een brozer (en dunner) penisbot de paring en bijgevolg ook de voortplanting hindert, durven de vorsers – opnieuw – niet te zeggen. Toch vonden ze in de verzameling botten heel wat gebroken exemplaren terug, wat erop wijst dat blijvende impotentie zeker geen zeldzaamheid is onder mannetjesijsberen.