Zeewier is een belangrijke opslagplek van broeikasgassen, omdat het koolstof uit de atmosfeer vastlegt, naar grote dieptes zakt en daar blijft liggen. Deze functie van macro-algen werd tot nu over het hoofd gezien.
Dat schrijft een internationaal onderzoeksteam in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Geoscience. De onderzoekers vonden dat een diversiteit aan zeewiersoorten tot duizenden kilometers uit de kust drijven. Rond 70 procent zakt naar de bodem, tot dieptes onder de 1.000 meter. De daar opgeslagen koolstof komt niet meer terug in de atmosfeer.
“Dit betekent dat macroalgen een grote rol spelen bij het vastleggen van koolstof. Dat zou moeten worden meegewogen bij de totale koolstofophoping in de oceaan, dat bekend staat als blauwe koolstof”, zegt Alejandra Ortega, eerste auteur van het artikel.
Macroalgen werden nooit meegenomen, omdat ze geen wortels hebben en meedrijven met getijden en stromingen. Weinig was bekend over hun lot nadat ze eenmaal los van de kustlijn komen. Het team heeft monsters oceaanwater, verzameld bij wereldwijde expedities tot op 4 kilometer diepte, geanalyseerd op DNA-resten van zeewier. De marien biologen gebruikten een supercomputer om de data van het metagenoom, als het ware een DNA-soep van verschillende organismen, te ontrafelen. Zo kwamen ze erachter dat een deel van het gevonden DNA afkomstig is van macroalgen.
“Dat is een eerste stap. Nu moeten we nog onderzoeken wat het precieze aandeel is van macroalgen in het gevonden DNA”, aldus Ortega.
