De wetenschap voorbij

Deelnemen aan een wedstrijd met het kaliber van iGEM vraagt heel wat meer dan wetenschappelijke knowhow. Vanuit de organisatie wordt bijvoorbeeld verwacht dat elk team zich engageert om synthetische biologie dichter bij het grote publiek te brengen. Hoe je dit aanpakt is echter vrij te kiezen. Met deze editie van iGEM besloten we om sterk in te zetten op educatie van kinderen en adolescenten. Door hun sterk verschillende wetenschappelijke achtergrond, vereisen beide leeftijdsgroepen een compleet andere aanpak. Voor de acht- tot dertienjarigen werd gekozen een kaartspel te ontwikkelen om de werking van het menselijke immuunsysteem bevattelijk in kaart te brengen. Dit om een duidelijke basis te vormen over onze immunologie en hoe het gemanipuleerd kan worden voor medische doeleinden. Bij de twaalf- tot achttienjarigen gingen we uit van een zekere biologische achtergrond en kozen we ervoor om een ethisch debat te houden over de consequenties die gepaard gaan met genetische manipulatie. Conclusie: Sleutelen aan onze genetische code valt toch niet zo makkelijk te verantwoorden.

Naast publiek engagement wouden we eveneens sterk inzetten op communicatie met experts en patiënten. Met ons project, HEKcite, doelen we op de ontwikkeling van een therapeutische sensor die continu de concentratie aan specifieke geneesmiddelen in het plasma opvolgt. Vanuit de wetenschappelijke literatuur en adviezen van verschillende medisch georiënteerde professoren kregen we de indruk dat er in de medische wereld vraag is naar dit soort monitor. We wouden toch nagaan of die vraag ook wordt gesteld door de patiënten zelf. Na goedkeuring van de ethische commissie van UZ Leuven mochten we gesprekken organiseren met onze doelgroep: mensen die op regelmatige basis hun bloedwaarden moeten laten controleren op de concentratie van geneesmiddelen, zoals immunosuppressiva of anti-epileptica. Deze gesprekken bevestigden dat de vele tripjes naar het ziekenhuis en de daar bijhorende bloednames voor veel ongemakken zorgen. Het woord ‘ongemak’ klinkt echter veel luider uit de mond van de patiënt. Zelf in staat zijn de bloedwaarden te controleren met je smartphone luidde dan ook als muziek in hun oren.

Tussen al deze activiteiten door moest er nog een reis gepland worden naar Boston, om de Giant Jamboree van iGEM bij te wonen. Het duurde echter niet lang voor onze fantasie op hol begon te slaan met absurde ideetjes: “Seg we hebben nu zo hard gewerkt, first class vliegtuigtickets?“, of: “Als je met een grote groep boekt, valt de prijs van een privéjet best wel mee”. Om duidelijk te zijn: ZO veel geld hebben we (helaas) niet kunnen inzamelen. Maar op die manier ontstond wel een hele nieuwe obsessie over de reisplanning, waardoor ook onze vrije tijd moest geloven aan de iGEM hype.

Het einde is nu echt in zicht, de eindsprint is begonnen. In deze laatste weken proberen we al onze (zij)projecten af te werken, doelend op die felbegeerde iGEM Grand Prize. We hebben via deze blog gepraat over ons prille begin, onze tegenslagen en mislukkingen, en de omkadering rond de wetenschap. Tot nu toe hebben we onze successen echter achterwege gelaten. Ben je benieuwd naar de resultaten van onze drie maanden wetenschappelijk onderzoek, lees binnen twee weken dan zeker onze vierde en voorlopig laatste blog!