De effecten van slaaptekort op de stofwisseling lijken op die van neurodegeneratieve aandoeningen zoals alzheimer en parkinson.
Hoewel de ideale hoeveelheid slaap per nacht per individu kan verschillen, hebben de meeste volwassenen minstens 7 uur slaap per nacht nodig. Ongeveer een derde van de volwassenen en driekwart van de tieners geeft aan dat ze dat de meeste nachten niet halen. Het slaapgebrek dat daarvan het gevolg is maakt hen niet alleen moe.
Amerikaanse onderzoekers legden de resultaten naast elkaar van het groeiend aantal studies naar de effecten van slaaptekort. Daaruit blijkt dat slaaptekort de stofwisseling in verschillende celtypes zodanig ontregelt dat er een negatieve energiebalans ontstaat, een toestand waarin onvoldoende energiebronnen beschikbaar zijn om het energieverbruik te ondersteunen. Om ervoor te zorgen dat er voldoende middelen beschikbaar zijn voor essentiële functies, wordt energie weggehaald bij energievretende functies die niet acuut essentiëel zijn, zoals leren en geheugen. Vanwege die consistente en alomtegenwoordige gevolgen voor de stofwisseling kan slaaptekort volgens de onderzoekers worden gekarakteriseerd als een metabole stoornis.
Herhaald slaaptekort
De stofwisselingsstoornis die wordt veroorzaakt door perioden van slaaptekort is bijzonder relevant voor de gezondheid, omdat het leidt tot verminderde glucosetolerantie, verhoogde cellulaire oxidatieve stress en veranderingen in de vetverwerking. Dat wordt geassocieerd met een verhoogd risico op het ontwikkelen van ziekten zoals obesitas, hart- en vaatziekten en diabetes type 2.
Gezien het feit dat heel wat mensen onvoldoende slapen, is het volgens de onderzoekers noodzakelijk om een completer begrip te krijgen van de cumulatieve metabole impact van herhaald slaaptekort. Te meer omdat veel van de verschuivingen in de stofwisseling die te zien zijn na slaaptekort opvallend lijken op de metabole verschuivingen die worden opgemerkt bij neurodegeneratieve aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer en de ziekte van Parkinson.
