Waarom wekt bepaalde muziek een bijna onbedwingbare drang op om ons lichaam in beweging te brengen?
Dat wilden onderzoekers van McMaster University in Canada uitzoeken. In het bijzonder Daniel Cameron die in zijn vrije tijd drumt en zijn publiek wat meer wil opzwepen.
Er is anekdotisch bewijs dat er een verband bestaat tussen bastonen en dansen. Mensen die houden van elektronische dansmuziek hebben het al eens over de dreunende bas die een sensatie opwekt waardoor ze meer bewegen. Bovendien blijkt uit eerdere experimentele studies dat wanneer proefpersonen mee moeten tikken met een reeks tonen, ze dat iets nauwkeuriger en gesynchroniseerder doen bij tonen met een lage frequentie.
Om uit te zoeken of meer lage tonen mensen inderdaad meer aan het dansen zetten, lieten Cameron en zijn collega’s een elektronisch muziekduo naar hun lab komen en ensceneerden ze een concert. Ze nodigden fans van de groep uit en vroegen hen of ze mee wilden werken aan een experiment. De vrijwilligers kregen een hoofdband om met motion capture-reflectoren waarmee de onderzoekers hun bewegingen konden analyseren.
Voeten liegen niet
Tijdens het concert pasten de onderzoekers de baslijnen van de muziek aan. Ze maakten daarvoor gebruik van speciale luidsprekers die lagere frequenties konden afspelen dan de meeste systemen aankunnen. Ze zetten de luidsprekers het hele concert door 2,5 minuten aan en vervolgens weer 2,5 minuten uit, en deden dat zo subtiel dat het publiek er zich niet van bewust was.
Uit de vragenlijst die de vrijwilligers achteraf moesten invullen, bleek inderdaad dat ze helemaal niet door hadden dat er iets was veranderd. Maar uit de motion capture-gegevens bleek dat hun voeten wel beter wisten. Wanneer de luidsprekers aanstonden, namen de vrijwilligers meer plaats in en bewogen ze 12 procent meer en sneller.
