water

De verwijdering van zware metalen uit potentieel drinkwater blijft een dure en energie-intensieve klus. Met zogenaamde mof’s – een jong maar veebelovend materiaal – kan het euvel worden opgelost.

Door de stijgende CO₂-concentratie in de atmosfeer nemen oceanen meer koolfstofdioxide op, en worden ze zuurder, met allerlei negatieve gevolgen voor zeebewoners. Duitse wetenschappers melden in het vakblad Current Biology dat het probleem niet beperkt blijft tot de oceanen.

Op ijs kan je gevaarlijk uitglijden, maar natuurlijk ook heerlijk schaatsen. Waarom gaat dat niet op een ondergrond van beton of glas?

Het vraagstuk bezorgt fysici al decennialang hoofdbrekens, en nog steeds is er geen pasklaar antwoord op gevonden.

Biologische cellen wisselen water uit met hun omgeving via kleine kanaaltjes in hun membraan. Een kunstmatige membraan doet hetzelfde, maar dan met een veel hoger debiet.

Van de dorst omkomen in het midden van de Sahara? Als het van deze wetenschappers afhangt is dat straks onmogelijk.

Het is essentieel om water dat ons lichaam via zweet, ontlasting en uitgeademde lucht verlaat terug aan te vullen. Maar er bestaat ook zoiets als een overdosis water.