microplastics

Microplastics kunnen onze hersenen bereiken via de neus. Het is nog onduidelijk welk effect dat heeft op ons brein.

Een nieuwe studie toont aan dat het koken van kraantjeswater zou helpen om het aantal microplastics dat je binnenkrijgt te verminderen. Moeten we ons zorgen maken over die microplastics? En wat kunnen we zelf doen om ze te vermijden? We vragen het aan Jana Asselman, professor mariene biotechnologie en milieutoxicologie aan de Universiteit Gent.

Dat bacteriën zich best thuis voelen op microplastics, was al bekend. Nu blijkt dat deze minuscule plastic deeltjes voor micro-organismen een ideaal platform vormen om genetisch materiaal uit te wisselen, waaronder genen die verantwoordelijk zijn voor antibioticaresistentie.

De aanwezigheid van microplastics in de atmosfeer blijkt een impact te hebben op het klimaat. Net als stof- of roetdeeltjes zorgen ze voor een zekere verkoeling doordat ze zonlicht reflecteren vooraleer het de aarde bereikt. Maar of dat nu goed nieuws is...

In nauwelijks zeventig jaar hebben we zoveel plastic geproduceerd en gebruikt dat microplastics in ieder ecosysteem op aarde terug te vinden zijn. De mobiliteit van die deeltjes begint stilaan te lijken op die van andere globale cyclussen zoals water of koolstof.

Vorige maand kregen we uitzonderlijk veel slecht nieuws over de staat van de planeet. Misschien hebben we net dat nodig, denkt oceanoloog Jan Stel.

Volgens het Wereldnatuurfonds krijgen we zo’n vijf gram microplastics per week binnen, ongeveer het gewicht van een bankkaart. Klopt dat?

Onderzoekers identificeren de plasticvervuiling op een Spaans strand. 57 procent bleek afkomstig van kledij.  

Sigarettenpeuken prijken al jaren bovenaan in de top tien van het strandafval. Ze breken af tot nanoplasticvezels en belanden zo op ons bord. Oceanoloog Jan Stel pleit voor een opruimbelasting.