Een internationaal team van onderzoekers heeft een nieuw nanomateriaal ontwikkeld van de zijde van de Tetranychus lintearius, ook wel Gaspeldoornspin genoemd. Dit nanomateriaal kan menselijke cellen binnendringen zonder ze te beschadigen en heeft daarom mogelijk veelbelovende biomedische eigenschappen, zo schrijven de onderzoekers in Nature Scientific Reports.
Het geheim van het materiaal ligt in de natuurlijke eigenschappen en grootte. Het is wel duizend keer kleiner dan een menselijke haar, waardoor het gemakkelijk in menselijke cellen kan worden opgenomen. Het materiaal kan mogelijk worden toegepast in de farmacologie en de biogeneeskunde, aangezien het biocompatibel is met organische weefsels en biologisch afbreekbaar vanwege zijn eiwitstructuur. Zo zou het volgens het team ingezet kunnen worden voor het transporteren van medicijnen bij kankertherapieën, evenals voor de ontwikkeling van biosensoren om pathogenen en virussen te detecteren.
Bevestiging van bruikbare moleculen
Professor in Moleculaire Radiobiologie Claire Wyman (Erasmus MC): ‘Ik vind het nanomateriaal en zijn fysische eigenschappen fascinerend. Ik ben echter van mening dat het artikel vrij basaal is. De link die de onderzoekers leggen met de geneeskunde is erg speculatief en (nog) niet onderbouwd met de juiste proeven. De onderzoekers hebben aangetoond dat het materiaal door cellen kan worden opgenomen zonder de cellen hiermee te doden of te beschadigen, maar er wordt bijvoorbeeld geen informatie gegeven hoe bruikbare medische moleculen bevestigd zouden kunnen worden aan de deeltjes. Dit zou de deeltjes groter maken en de eigenschappen kunnen veranderen’.
Professor in de Nanobiologie Peter Peters (Maastricht University): ‘Ik ben ook van mening dat het huidige artikel te weinig informatie geeft. Een cel bestaat uit celvloeistof (cytosol) en celcompartimenten met specifieke functies, ook wel organellen genoemd. De vloeistof en compartimenten bij elkaar heten met een mooi woord cytoplasma. Als een anti-kanker medicijn de celkern moet bereiken, het grootste organel, dan moet het in staat zijn om naar het cytosol te gaan. Dit laatste cruciaal voor de werking van het medicijn en lukt in de meeste gevallen niet. Het bewijs dat het nanomateriaal uit zijde het cytosol inderdaad kan bereiken, is in dit artikel nog niet geleverd.’
