Senne Starckx

Een laser gekoppeld aan een atoomkern houdt de tijd duizenden keren preciezer bij dan de nauwkeurigste van de huidige atoomklokken.

Onze genetische code ligt vervat in twee strengen van elk drie miljard basen, die samen een dubbele helix vormen. Maar op sommige plaatsen zit er een knoop in de beroemde genetische structuur.

Door ze te herprogrammeren kunnen uit gewone lichaamscellen stamcellen worden gemaakt. En vervolgens weer andere lichaamscellen.

Niets zo hard en onvervormbaar als diamant. Maar zelfs voor het hardste edelste materiaal is dat een rekbaar begrip.

Tijdens hun duikvlucht naar een prooi stellen slechtvalken hun koers voortdurend bij.

 Fysici kunnen elektronen losmaken van de atoomkern en ze vervolgens in bedwang houden met laserlicht.

Genetische mutaties zijn het gevolg van toeval. Toch kunnen biologen berekenen welke mutaties – of mutatiegolven – meer of net minder waarschijnlijk zijn.

De mitochondriën in onze cellen produceren continu stoffen die onze energiebevoorrading verzekeren. Dat doen ze aan een vast tempo. Hen opjagen heeft geen zin.

We worden om de oren geslagen met jubelverhalen over de kwantumcomputer, de ‘wondermachine’ die zelfs de snelste van onze huidige gewone computers zou degraderen tot telraam. Dat is voor een deel overdreven. 'Een kwantumcomputer rekent niet sneller, maar anders.’