kwantumcomputer

Kwantumfysicus Anton Zeilinger won vandaag, samen met Alain Aspect en John F. Clauser, de Nobelprijs Fysica. Eos sprak hem in 2016: ‘Ik wil vrij zijn en de fundamenten van de kwantumfysica onderzoeken’.

‘Kwantumcomputers’ duiken vaak op als een soort ‘magische machines’. Ze werken niet met bits, maar met kwantumbits of qubits, en zouden de beste supercomputers kunnen verslaan. Maar wat betekent dat nu juist? En, ‘kwantum’, is dat echt zo onbegrijpelijk als het klinkt? 

In de kwantumtheorie is het mogelijk (maar zeer onwaarschijnlijk) dat de beweging van een vrij elektron zeer kort wordt ‘teruggespoeld’ in de tijd. Kwantumfysici hebben dit nu gedemonstreerd met een handvol qubits.

Twee navigatiesatellieten hebben verbinding met elkaar gelegd via een met kwantumencryptie beveiligde verbinding, over een afstand van twintigduizend kilometer. Een record.

De software voor de kwantumcomputer raakt stilaan opgetuigd. Nu de hardware nog.

Vezeloptische kabels zijn het transport préféré voor internetverkeer. Nu blijkt dat ze ook dienst kunnen doen voor kwantumteleportatie.

Ontwikkelaars perfectioneren programma’s die op kwantumcomputers moeten werken.

Zwitserse natuurkundigen zijn erin geslaagd een ‘wolk’ te bouwen van duizenden met elkaar verstrengelde rubidiumatomen.

We worden om de oren geslagen met jubelverhalen over de kwantumcomputer, de ‘wondermachine’ die zelfs de snelste van onze huidige gewone computers zou degraderen tot telraam. Dat is voor een deel overdreven. 'Een kwantumcomputer rekent niet sneller, maar anders.’