stamboom van de mens

Zowel onze voorouders als onze verre uitgestorven neven joegen op mammoeten en ander groot ‘wild’. Maar de Homo sapiens joeg veel intensiever, blijkt nu uit een analyse van botten in de Belgische grotten van Spy en Goyet.

Kromme voetbeentjes suggereren dat kinderen van Australopitheken op jonge leeftijd meer in bomen hingen – of aan hun moeder – dan dat ze op eigen benen voortbewogen.

De oorspronkelijke bewoners van Latijns-Amerika stammen niet alleen af van de eerste Amerikanen die langs de westkust van het continent naar het zuiden trokken, maar ook van de natives wiens nazaten nu in Oost-Canada leven.

Met onze wenkbrauwen kunnen we complexe emoties uitdrukken die de communicatie tussen mensen bevordert. Zo speelden expressieve wenkbrauwen mogelijk een belangrijke rol in de evolutie.

De vondst van een vingerkootje suggereert dat onze voorouders Afrika al veel eerder achter zich lieten. En dat ze vervolgens niet alleen west- en oostwaarts trokken.

De hypothese over een zuidelijke route langs de Canadese westkust krijgt steuntje in de rug.

De omgeving waarin mensen uit de oudheid leefden en opgroeiden, laat chemische kruimels achter in hun beenderen. Dankzij die ‘markers’ krijgen we massa’s nieuwe informatie over het dieet, de leefomgeving én de mobiliteit van onze verre voorouders.

De schilderingen in drie Spaanse grotten blijken liefst twintigduizend jaar ouder dan de aankomst van de eerste moderne mensen in Europa.

Vlak na het einde van de laatste ijstijd kwamen twee groepen mensen aan op het Scandinavische schiereiland. Daar vermengden ze zich met elkaar, met als resultaat het typische genetische profiel van de noorderlingen.