materialen van de toekomst
Ze zijn superlicht en tegelijk supersterk, ze beloven onze computers sneller, onze wegen en huizen duurzamer en de afvalberg kleiner te maken. Dit zijn de revolutionaire – én traditionele – materialen die de wereld veranderen.
Je leest een uitgebreid artikel over de materialen van de toekomst in het November-nummer (2018) van Eos. Hier te koop: https://www.tijdschriftenwinkel.be/nieuwkomers/eos-editie-11-2018.html
Gerelateerde onderwerpen:
bioplastic grafeen zelfhelende materialen Technologieën voor morgen
Microvelcro maakt voertuigen lichter en sterker
Minuscule vezels die zich gedragen als velcro openen de weg naar een nieuwe generatie lichte voertuigen.
Broeikasgassen: de spons erover?
Een nieuw computermodel voorspelt welke ultraporeuze, stevige sponzen broeikasgassen kunnen opslorpen.
Superzuinige elektronica door atomaire lego
Een nieuw supergeleidend materiaal kan het begin vormen van een veel energiezuiniger internet.
‘Geheugenstaal’ spant zichzelf op
De nieuwe staalsoort trekt samen als ze wordt opgewarmd, en dus rekken de draden zich automatisch uit eens er beton omheen zit.
Kweek eens een lamp
Bacteriën en schimmels evolueerden de voorbije decennia van ongewenst naar onmisbaar. Ze zuiveren ons water, produceren medicijnen en maken voedsel, zoals de vleesvervanger Quorn. Hun repertoire reikt nog veel verder. Ze kunnen ook materialen met unieke eigenschappen voor ons maken.
Grafeen: het volgende DDT?
Grafeen wordt vaak gezien als wondermateriaal van de toekomst, maar over de veiligheid van materiaal heerst nog onzekerheid. Er moet tijd worden genomen om de potentiële gevaren van deze nieuwe deeltjes te onderzoeken.
Print eens een koraalrif
Maar liefst driekwart van de koraalriffen is ernstig bedreigd. Kunstmatige riffen uit de 3D-printer kunnen een oplossing bieden.
‘Witter-dan-witte’ verf koelt gebouwen af
Een revolutionair nieuwe soort verf kaatst bijna alle zonlicht terug én absorbeert een minimum aan warmte.
Stukje rubber vouwt zichzelf op
Een wegenkaart netjes opvouwen is meestal een lastige klus. En een robotarm die zichzelf in elkaar kan vouwen, heeft hiervoor heel wat motortjes en radertjes nodig. Wetenschappers zoeken naar materialen die dit automatisch doen.
