zwarte gaten

Simulaties van ontplofte, sterk gemagnetiseerde sterren die ineenstorten tot zwarte gaten laten zien dat deze sterren hun magnetische velden doorgeven aan hun ‘nakomelingen’.

Amerikaanse wetenschappers opperen dat er een verband bestaat tussen donkere energie en het aantal zwarte gaten in het heelal.

Superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels groeien geleidelijk met de stelsels zijn mee. Althans, dat werd lange tijd aangenomen. Nu komen astronomen met een verrassende alternatieve verklaring.

Toen hij in 2000 het idee formuleerde om het superzware zwarte gat in het centrum van de Melkweg in beeld te brengen, dacht hij dat die klus binnen enkele jaren wel geklaard zou zijn. Uiteindelijk deden Heino Falcke en zijn collega-radioastronomen er met hun Event Horizon Telescope twintig jaar over. Toch is hij zwarte gaten nog niet beu. ‘We werken nu aan filmpjes die de dynamica van zwarte gaten tonen.’

Door gegevens van de NASA-ruimtetelescopen Chandra en Webb met elkaar te combineren, heeft een internationaal team van astronomen een ‘groeiend’ zwart gat opgespoord, dat al 470 miljoen jaar na de oerknal is ontstaan.

De Italiaanse fysicus Carlo Rovelli zoekt het uit in zijn boek Witte gaten: binnen de horizon, dat zopas in het Nederlands vertaald is.

Voor het eerst hebben wetenschappers de effecten gemeten van botsende superzware zwarte gaten. Het is een nieuwe mijlpaal voor de nog jonge, maar steeds belangrijker wordende zwaartekrachtgolfastronomie.

Een superzwaar zwart gat lijkt te zijn weggeslingerd uit zijn sterrenstelsel. Het sleept een 200.000 lichtjaar lange ketting vol sterren achter zich aan.