Eddy Echternach

Ons begrip van het ontstaan van sterrenstelsels en de aard van de donkere materie zou wel eens volledig op zijn kop kunnen komen te staan na nieuwe waarnemingen van een populatie van sterren, van meer dan 11 miljard jaar geleden, die omvangrijker is dan ons Melkwegstelsel en eigenlijk niet zou mogen bestaan.

De maan krimpt en het maanoppervlak heeft een nogal losse structuur. Dat maakt een aantal mogelijke landingsplaatsen van de toekomstige bemande maanmissie Artemis III kwetsbaar voor bevingen en verschuivingen. 

Opnamen van de Webb-ruimtetelescoop tonen dat sterrenstelsels in het vroege heelal vaak plat en langwerpig zijn, zoals surfplanken en zwemnoedels, en maar zelden rond, zoals volleyballen of frisbees. Dat is opvallend, want dichter bij huis zijn zulke vormen zeldzaam.

Het stelsel bevat ongelooflijk veel gas, maar vertoont geen tekenen van stervorming.

Het gaat om cirkels van radiogolven die zo groot zijn dat ze complete sterrenstelsels omsluiten. Hoe komen die tot stand?

Al meer dan een eeuw doen wetenschappers verwoede pogingen om de beide theorieën met elkaar te verenigen – tot nu toe tevergeefs. Natuurkundigen aan het University College London slaagden er wel in.

Al geruime tijd denken astronomen dat ijzige steentjes die zich in de koudste zone van een protoplanetaire schijf vormen de cruciale 'groeikernen' van het planeetvormingsproces zijn. Waarnemingen met de James Webb-telescoop bevestigen die hypothese.

Door gegevens van de NASA-ruimtetelescopen Chandra en Webb met elkaar te combineren, heeft een internationaal team van astronomen een ‘groeiend’ zwart gat opgespoord, dat al 470 miljoen jaar na de oerknal is ontstaan.

Diep in het centrum van de aarde bevinden zich twee vreemde opeenhopingen. Die zijn vermoedelijk de overblijfselen van de hypothetische planeet Theia, die miljarden jaren geleden in botsing kwam met de aarde. De overige brokstukken klonterden samen tot de maan.