Eddy Echternach

Zware sterren ontstaan anders dan hun kleine broertjes en zusjes. Waar kleine sterren vaak een geordende schijf van stof en materie om zich heen hebben, is de materiaalaanvoer bij grote sterren een chaotische 'puinhoop'.

Samen met zijn evenknie op het noordelijk halfrond zal de telescoop de hemel nauwlettend afspeuren naar planetoïden die een bedreiging kunnen vormen voor onze planeet.

De grote afstand tussen planeet en ster past eigenlijk niet in de twee gangbare modellen voor de vorming van grote gasplaneten. 

Alle superzware centrale zwarte gaten in sterrenstelsels blijken periodes te hebben dat ze materie uit hun nabije omgeving verorberen. Maar verder houden de overeenkomsten wel zo’n beetje op.

Meteorietenstof is daarmee de belangrijkste component van al het buitenaardse materiaal dat op onze planeet belandt.

De helderheid van de nachthemel kan met meer dan tien procent toenemen door de grootschalige lanceringen van satellieten.

Gegevens van de Europese ruimtetelescoop Gaia suggereren dat de meest nabije sterrenhoop, de 153 lichtjaar verre Hyaden, uiteenvalt onder invloed van de zwaartekracht van een omvangrijke, maar niet waarneembare structuur in ons Melkwegstelsel.

Astrofysici komen tot de conclusie dat ‘Oumuamua waarschijnlijk een brokstuk is van een kleine ijsachtige planeet in een ander zonnestelsel. Dat is een klein pannenkoekvormig object ontdekt dat in 2017 een tochtje door ons zonnestelsel maakte.

Normaal gesproken vertonen superzware zwarte gaten die in de kernen van sterrenstelsels worden aangetroffen geen eigen beweging. Toch verplaatst dit zwarte gat zich met hoge snelheid ten opzichte van het sterrenstelsel waar het deel van uitmaakt.